Pewnego dnia wybraliśmy się z Sanią obczaić plac zabaw w Parku Skaryszewskim. Zasiedzieliśmy się i zastała nas tam pora drzemki. Wtedy jeszcze, chyba nie było na Kępie Deseo, więc nie mogliśmy skoczyć tam na pyszne ciastko lub lody. Pogoda była sprzyjająca, więc postanowiłam, że wrócimy na Żoliborz piechotą (z resztą dojazd Kępa-Żol jest jednym z trudniejszych, więc nie jest to najgorsza opcja). Chciałam dojść do Mostu Gdańskiego wzdłuż ulicy i potem przez ZOO (do którego mamy karnet). Za Mostem Świętokrzyskim znaleźliśmy jednak zejście w kierunku rzeki. Ścieżka po praskiej stronie Wisły przywitała nas, a my chętnie na nią weszliśmy. Alejka była mile szeroka, ze stałą nawierzchnią, wyglądała bardzo porządnie i bezpiecznie.

Sasza nie zasnął, tylko co chwilę wyrażał zachwyty wielką wodą, odważnymi ptakami wydębiającymi od niego kolejne kawałki bułki, oraz wszechobecnymi dmuchawcami. Ja podziwiałam widok na Stare Miasto, zagadywałam praskich autochtonów w dresach szelestach co tu chodzili z psami (oswajanie demonów – jak się czegoś boję, to zagaduję, jakby nigdy nic i wiecie co, zawsze działa!).

Po powrocie do domu zgłębiłam temat i szybko wróciliśmy na spacer całością. Ścieżka po praskiej stronie Wisły ma długość 8 kilometrów, od mostu Grota do Łazienkowskiego. Powstała w 2011 roku (o ignorancjo, że też wcześniej tu nie trafiliśmy!) i podobno jest wyjątkiem przyrodniczym na skalę europejską, że w centrum (właściwie dosłownie) miasta powstał taki miły zieleniec linearny. Myślę jednak, że większym ewenementem była krzakowa żulernia, która znajdowała się tu wcześniej. Droga jest szeroka, piaskowa, drewniany niski płotek z kołków przeplatanych gałęziami ma chronić ją przed wylewami Wisły. Idealna dla rowerzystów, biegaczy i spacerowiczów. W tygodniu praktycznie pusta (spotykałam tylko autochtonów z psami i matki dzieciom).

Po drodze plaże, place zabaw, leżaki.